In ons opgroeien als meisje krijgen we vaak het idee dat er bepaalde verwachtingen zijn naar ons toe.  We gaan hier proberen aan te voldoen, omdat we nu eenmaal als kind afhankelijk zijn van onze omgeving.  Onze “ware” aard gaat ondergronds en we zetten een masker op.  We doen ons best om die op te houden, omdat we hierdoor erkenning, liefde, aandacht krijgen.  Dit geeft ons ook als volwassene het blijvende idee dat we dit nodig hebben en als we het krijgen dan zijn we voor even opgelucht.  Maar vaak hebben we het opnieuw en opnieuw nodig en krijgen maar niet het geloof dat het ok is met ons.  We blijven het zo in de buitenwereld zoeken.  Bij onze ouders, onze partner, onze kinderen,…

Er zijn verschillende facetten in een vrouw.  De archetypes van de vrouw, de oermodellen van de vrouw, geven ons hier een mooi staaltje van.  De kunst is echter om niet in één stuk te gaan doorschieten, maar een stukje van elk van hen in ons te dragen.  Elk van deze deeltjes heeft z’n kwaliteiten en een goed mix, zorgt voor een mooie balans.  Als we in het ene of het andere blijven, zitten we vanbinnen in een soort spreidstand, die pijnlijk en verwarrend aanvoelt.

Maar onze “ware” aard, die we vanbinnen te zoeken hebben, daar zijn we bang voor, om mee in contact te komen, omdat het veroordeeld geweest is, het er niet mocht zijn.  Wat als we dat naar buiten brengen?  Als we al weten wat die “ware” aard is, want die zit vaak goed weggeborgen in ons onderbewuste. Maar als we geen manier vinden om die “ware” aard te (be)leven, dan zoekt het toch een weg naar buiten, op een venijnige en listige manier.  Of we geraken verbitterd en gaan dood vanbinnen.  Het is duidelijk voelbaar dat die “ware” aard kracht heeft en daar zijn we bang voor en weten er ons geen raad mee.  Maar door ernaar te kijken, door de angst te gaan, kunnen we er een bepaalde vorm aan geven, zodanig dat ze dienend kan zijn.

De oorsprong van ons masker, onze overleving is te zoeken tussen 0 en 6 jaar, via opvoeding, cultuur, religie, taal,…  Aangezien het zo vroegkinderlijk in ons gekomen is , kunnen we hier met ons denken niet meer aan en hebben we dus een manier nodig om in deze onbewuste laag te gaan werken.  Reconstructive, een nieuwe ervaringsgerichte methode voor zelfkennis en evolutie, geeft de mogelijkheid om beweging te brengen, door bewustzijn te krijgen over ons innerlijke kind, de trauma’s te roeren en onze “ware” aard de ruimte te geven, zodat er een nieuw antwoord kan komen, vanuit de volwassene die we nu zijn.  Het is een innerlijk pad dat verantwoordelijkheid vraagt.

En er is geen betere manier om meer te ontdekken wat er in ons zit als vrouw, dan onder vrouwen te zijn.  Andere vrouwen geven ons spiegels, er kan kruisbestuiving zijn, we leren door samen onderweg te zijn.

In ons opgroeien als meisje krijgen we vaak het idee dat er bepaalde verwachtingen zijn naar ons toe.  We gaan hier proberen aan te voldoen, omdat we nu eenmaal als kind afhankelijk zijn van onze omgeving.  Onze “ware” aard gaat ondergronds en we zetten een masker op.  We doen ons best om die op te houden, omdat we hierdoor erkenning, liefde, aandacht krijgen.  Dit geeft ons ook als volwassene het blijvende idee dat we dit nodig hebben en als we het krijgen dan zijn we voor even opgelucht.  Maar vaak hebben we het opnieuw en opnieuw nodig en krijgen maar niet het geloof dat het ok is met ons.  We blijven het zo in de buitenwereld zoeken.  Bij onze ouders, onze partner, onze kinderen,…

Er zijn verschillende facetten in een vrouw.  De archetypes van de vrouw, de oermodellen van de vrouw, geven ons hier een mooi staaltje van.  De kunst is echter om niet in één stuk te gaan doorschieten, maar een stukje van elk van hen in ons te dragen.  Elk van deze deeltjes heeft z’n kwaliteiten en een goed mix, zorgt voor een mooie balans.  Als we in het ene of het andere blijven, zitten we vanbinnen in een soort spreidstand, die pijnlijk en verwarrend aanvoelt.

Maar onze “ware” aard, die we vanbinnen te zoeken hebben, daar zijn we bang voor, om mee in contact te komen, omdat het veroordeeld geweest is, het er niet mocht zijn.  Wat als we dat naar buiten brengen?  Als we al weten wat die “ware” aard is, want die zit vaak goed weggeborgen in ons onderbewuste. Maar als we geen manier vinden om die “ware” aard te (be)leven, dan zoekt het toch een weg naar buiten, op een venijnige en listige manier.  Of we geraken verbitterd en gaan dood vanbinnen.  Het is duidelijk voelbaar dat die “ware” aard kracht heeft en daar zijn we bang voor en weten er ons geen raad mee.  Maar door ernaar te kijken, door de angst te gaan, kunnen we er een bepaalde vorm aan geven, zodanig dat ze dienend kan zijn.

De oorsprong van ons masker, onze overleving is te zoeken tussen 0 en 6 jaar, via opvoeding, cultuur, religie, taal,…  Aangezien het zo vroegkinderlijk in ons gekomen is , kunnen we hier met ons denken niet meer aan en hebben we dus een manier nodig om in deze onbewuste laag te gaan werken.  Reconstructive, een nieuwe ervaringsgerichte methode voor zelfkennis en evolutie, geeft de mogelijkheid om beweging te brengen, door bewustzijn te krijgen over ons innerlijke kind, de trauma’s te roeren en onze “ware” aard de ruimte te geven, zodat er een nieuw antwoord kan komen, vanuit de volwassene die we nu zijn.  Het is een innerlijk pad dat verantwoordelijkheid vraagt.

En er is geen betere manier om meer te ontdekken wat er in ons zit als vrouw, dan onder vrouwen te zijn.  Andere vrouwen geven ons spiegels, er kan kruisbestuiving zijn, we leren door samen onderweg te zijn.